تست حساسیت به باسیتراسین
تست حساسیت به باسیتراسین برای افتراق استرپتوکوک های گروه A دارای همولیز کامل ( استرپتوکوک پایوژنز) از سایر استرپتوکوک های دارای همولیز کامل، همچنین برای افتراق گونه های استافیلوکوک (مقاوم) از از گونه های میکروکوک (حساس) استفاده می شود.
اساس تست:
آنتی بیوتیک باسیتراسین مهار کننده ی دیواره سلولی باکتری می باشد، یک دیسک باسیتراسین (Taxo A) که حاوی میزان کمی از باسیتراسین می باشد (۰.۰۴ Unit) در محیط آگار قرار داده می شود و اجازه داده می شود تا آنتی بیوتیک با انتشار در محیط رشد باکتری حساس را مهار نماید. بررسی هاله عدم رشد در محیط با هر قطری که باشد، دارای ارزش است.
روش انجام تست:
با استفاده از آنس لوپ ۲ یا ۳ کلنی را برداشته و به محیط بلاد آگار منتقل می نماییم
با استفاده از پنس استریل شده با حرارت یک دیسک باسیتراسین را برداشته و به محیط کشت منتقل می نمائیم.
محیط را به مدت ۱۸ تا ۲۴ ساعت در دمای ۳۵ تا ۳۷ درجه سانتیگراد قرار می دهیم (برای استافیلوکوک در شرایط معمول و برای استرپتوکوک در حضور ۵-۱۰ % دی اکسید کربن )
در نهایت، نتیجه مشاهده هاله عدم رشد کلنی اطراف دیسک می باشد.
نتایج مورد انتظار:
مثبت: هاله عدم رشد بالای ۱۰ میلی متر، حساس ( استرپتوکوک پایوژنز و میکروکوک لوتئوس)
منفی: عدم وجود هاله ، مقاوم ( استرپتوکوک آگالاکتیه و استافیلوکوک اورئوس)
محدودیت:
نتایج کاملا مرتبط با کیفیت دیسک می باشد، تاریخ مصرف و عدم آلودگی دیسک دارای اهمیت می باشد.
منبع:
میکروبیولوژی تشخیصی بیلی و اسکات ویرایش چهاردهم
مطالب مرتبط: روش دیسک دیفیوژن در تست آنتی بیوگرام – روش تعیین حداقل غلظت ممانعت کنندگی (M.I.C) – روش تعیین حداقل غلظت کشندگی (M.B.C)
خدمات مرتبط: خدمات میکروبیولوژی
