سنجش بهبود درمان هیستوپاتولوژیک پانکراس در مدل دیابتی پس از سلول درمانی

دیابت یک اختلال متابولیک است که با کاهش تدریجی یا اختلال در عملکرد سلول های β پانکراس همراه است. شروع دیابت نوع ۱ زمانی اتفاق می‌افتد که توده سلول‌های بتا به دلیل اثر خود ایمنی به کمتر از ۲۰ درصد کاهش یابد، در حالی که کاهش توده سلول‌های β قادر به پاسخگویی به افزایش نیازهای انسولین مرتبط با افزایش سن در بدن نیست. در دیابت نوع ۲ در نتیجه مقاومت به انسولین سلول­ های β در اثر آپوپتوز از بین می روند. برخی از مطالعات نشان داد که سلول ­های بنیادی به دلیل توانایی خود در ترشح عوامل تغذیه ­ای که تأثیر مفیدی بر بافت آسیب دیده مانند پانکراس دارند، قادر به ترمیم بافت هستند. مطالعات مختلف روی فاکتورهای ترشحی مشتق از سلول­ های بنیادی نشان داد که فاکتورهای ترشح شده به تنهایی بدون سلول بنیادی ممکن است بافت را در شرایط مختلف ترمیم کند.

جهت مشاوره رایگان با مشاورین شرکت بافت و ژن پاسارگاد تماس بگیرید
۰۲۱۶۶۱۲۱۹۸۳

تاکنون چندین گزینه در دسترس برای بازسازی پانکراس دیابتی از جمله سلول­ های پرتوان ES/iPS، سلول ­های بنیادی بالغ و سلول­ های بنیادی بسیار کوچک شبه جنینی (VSEL) وجود دارد. VSEL ها نسبت به سایر سلول­ ها برتری دارند زیرا سلول­ های بنیادی پرتوان در پانکراس بالغ هستند و مشکلات مربوط به دفع توسط سیستم ایمنی و خطر تشکیل تراتوم وجود ندارد.

سلول‌های بنیادی پرتوان انسانی (hPSCs)، از جمله سلول‌های بنیادی جنینی انسانی (hESC) و سلول‌های بنیادی پرتوان القایی (hiPSC)، به دلیل توانایی آن‌ها در تمایز به تمام دودمان اصلی سلول‌های سوماتیک، منابع جایگزین بسیار جذابی برای سلول‌های β جایگزین در نظر گرفته می‌شوند. اثرات درمانی سلول های بنیادی مزانشیمی در ترمیم بافت پانکراس آسیب دیده را می توان با تکنیک های هیستوپاتولوژی مانند رنگ­آمیزی H&E بررسی کرد. طی دو دهه اخیر سلول درمانی جهت درمان انواع بیماری ها بسیار مورد توجه محققان قرار گرفته است که نیاز است جهت بررسی روند بهبود درمان از تست­ های تاییدی آزمایشگاهی بافت­ شناسی، بررسی بیومارکرها، تست­ های مولکولی استفاده نمود.

جهت مطالعه دیگر موضوعات پایان نامه کلیک کنید

موضوعات پیشنهادی پایان نامه