ژنوم ما شامل بیش از ۱۵۰۰۰ بخش خاص است که می توانند به مولکول هایی به نام lincRNA تبدیل شوند. برخی از این بخش‌ها می‌توانند در بخش‌های پیچ‌خورده ژنوم ما به نام دامنه‌های توپولوژیکی یا TAD رخ دهند.
شواهد نشان می دهد LincRNA های مشتق شده از TAD ها به عنوان نشانگر نوع خاص بافتی که آنها در آن قرار دارند، عمل می کنند.
هنگامی که مشکلی در این بافت ها رخ دهد نشانگرها می توانند به مداخلات پزشکی هدفمند کمک کنند. تیمی که این ویژگی جدید را کشف کرد، راهی را برای اعمال این ایده در بیماری‌های مختلف ترسیم کرده و آن را با بیماری قلبی کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک مورد آزمایش قرار داده است. بیماری‌ها می‌توانند بافت‌های بسیار خاصی را در بدن ما تحت تأثیر قرار دهند، اما درمان‌های کنونی اغلب هدفمند نیستند. به همین دلیل، تحقیقات زیادی در زمینه پزشکی برای درمان های هدفمندتر انجام شده است.
یکی از این تحقیقات با کاوش در نواحی غیرکدکننده موسوم به lincRNA که اخیرا کشف‌شده می پردازد. نواحی روی ژنوم ما که در آنها lincRNAها کپی یا رونویسی می‌شوند، زمانی به عنوان نواحی زائد DNA شناخته می‌شدند، اما تحقیقات گسترده ای نشان می‌دهد که این تصور اشتباه بوده.
ژنوم را می توان به عنوان یک رشته طولانی از اطلاعات ژنتیکی در نظر گرفت که در آن برخی از بخش ها در ساختارهایی به نام TAD ها پیچیده می شوند. در این بخش‌ها، برخی از زیربخش‌های رونویسی شده به lincRNA می‌توانند بافت‌های خاصی را که در آن قرار دارند نشان دهند. هنگامی که این نشانگرها چیزی غیرطبیعی را نشان می دهند، ممکن است به نوبه خود نشان دهند که آیا آن بافت خاص از بیماری رنج می برد یا خیر.
یو هامبا از آزمایشگاه Tsunoda در بخش علوم زیستی دانشگاه توکیو گفت: LincRNA فرآیندهای بیولوژیکی را کنترل می کنند این تیم تحقیقاتی در صدد توضیح مکانیزمی است که تفاوت در ویژگی بیان بین انواع RNA را بیان کند. در حالی که RNA های پیام رسان لزوماً پروتئین ها را سنتز می کنند، lincRNA ها می توانند بدون ساخت پروتئین عمل کرده و در مورد آنچه که بیان می کنند بسیار دقیق تر هستند. از طریق بیان مولکول‌های مختلف، lincRNAها بسیاری از فرآیندهای بیولوژیکی مختلف، مانند فعالیت‌های ژن ها را کنترل می‌کنند و وقتی بیان ژن اشتباه پیش می رود، می‌توانند نشان دهنده وجود بیماری باشد.
هامبا و تیمش روش بیان برخی از ۱۵۰۰۰ lincRNA شناخته شده را بررسی کردند. یافته‌های آنها مشاهدات قبلی را تأیید کرد که بیان‌های lincRNA بسیار بیشتر از بیان RNA پیام‌رسان به بافت‌هایی که حاوی آنها هستند وابسته است.
