تاثیرات فیزیولوژیکی ورزش از جمله تمرین های HIT, MIT در بیماری ضایعه نخاعی (SCI)

آسیب طناب نخاعی (SCI) یک ترومای عصبی عمده با نرخ بالای مرگ و میر است که افراد را از هر گروه سنی تحت تاثیر قرار می دهد. در سطح جهان، بین ۲۵۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰۰ مورد جدید ضایعه نخاعی (SCI) یا به دلیل انحطاط، بیماری ها یا به طور معمول (تا ۹۰٪) تروما ایجاد می شود. این ضایعه منجر به از دست رفتن می شود. بافت میلین دار مسئول حمل اطلاعات حسی و حرکتی از طریق طناب نخاعی است. پس از آسیب نخاعی، یک سری رویدادهای فیزیولوژیکی رخ می دهد که منجر به نقص های عصبی می شود که بر بسیاری از عملکردهای بدن تأثیر می گذارد. آسیب نخاعی (SCI) به مجموعه ای از آسیب های نخاعی اطلاق می شود که به طور مستقیم یا غیرمستقیم توسط عوامل خارجی ایجاد می شود. بسته به بخش آسیب دیده، علائم می تواند از اختلال حرکتی و حسی تا دیستروفی عضلانی و ظهور رفلکس های پاتولوژیک متغیر باشد. در حال حاضر، فقدان درمان بالینی کافی برای بازگرداندن عملکرد عصبی پس از SCI وجود دارد. نبود راه حل درمانی مناسب می تواند زمینه های تحقیقاتی متونعی را برای محققان و دانشمندان علوم اعصاب و علوم پزشکی داشته باشد. پس از ضایعه اولیه، زنجیره ای از رویدادها رخ می دهد که منجر به اختلال در گردش خون موضعی و آزاد شدن مولکول هایی مانند TNF-a و سایر سایتوکاین ها می شود که آپوپتوز سلولی را در نزدیکی محل آسیب افزایش می دهد.

جهت مشاوره رایگان با مشاورین شرکت بافت و ژن پاسارگاد تماس بگیرید
۰۲۱۶۶۱۲۱۹۸۳

از دست دادن بافت منجر به تشکیل حفره کیستیک می شود که توسط یک اسکار گلیال احاطه شده است که عمدتاً از آستروسیت های فعال تشکیل شده و به اختلال حرکتی کمک می کند. شدت و پیشرفت آسیب عوامل کلیدی در بهبود راه رفتن پس از SCI هستند و مستقیماً بر پاسخ به عوامل درمانی تأثیر می‌گذارند.

تمرینات ورزشی برای ریکاوری عملکردی به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته است و مکانیسم های آن توسط محققان در سراسر جهان مورد مطالعه قرار گرفته است. فواید ورزش در عملکردهای فیزیولوژیکی و روانی عمومی جمعیت SCI که شامل عملکرد حرکتی، خلق و خو، درد و بهبود رضایت از زندگی خواهد بود. ورزش به عنوان یک استراتژی درمانی برای افراد مبتلا به آسیب نخاعی که عملکردهای باقیمانده در افرادی که به روش‌های معمولی یا با حمایت نسبی از وزن بدن آموزش دیده‌اند را حفظ یا بهبود داده است.

ورزش و مکانیسم آن توسط پزشکان بالینی به عنوان مهم ترین وسیله قابل اندازه گیری برای بهبود عملکرد تبدیل شده است و به عنوان موضوعات جذاب برای دانشجویان کارشناسی ارشد و دکترا خواهد بود. بطوریکه تحقیقات اخیر نشان داده است که تمرینات ورزشی توانایی بهبود عملکرد بعد از SCI را دارد. پس از SCI، مسیرهای عصبی دیستال تحت طیف وسیعی از تغییرات شیمیایی، الکتروفیزیولوژیکی و ساختاری قرار می‌گیرند که منجر به بازسازی خودبه‌خودی عصبی می‌شود. اثرات تمرین ورزشی بر ساختار و عملکرد نخاع پس از SCI شامل بازسازی ساختار عصبی، تکثیر و تمایز سلولی، فعال شدن متابولیسم و بیان مواد عصبی و عوامل نوروتروفیک؛ و تنظیم عملکرد الکتروفیزیولوژیک سلولی است.

جهت مطالعه دیگر موضوعات پایان نامه کلیک کنید

موضوعات پیشنهادی پایان نامه

تمرین با تردمیل باعث افزایش انعطاف پذیری عصبی ناشی از فعالیت های حرکتی مکرر و جوانه زدن آکسون در نزدیکی محل ضایعه می شود. همچنین سیناپس ها را افزایش می دهد و آتروفی عضلانی را کاهش می دهد که با بهبود جهت گیری وضعیتی و ثبات اندام های پارتیک مرتبط است. ورزش منجر به حمایت تروفیک در نخاع آسیب دیده میشود. بطوریکه ترشح فاکتور نوروتروفیک به واسطه تمرین ورزشی که برای بهبود عملکرد پس از SCI انجام می شود. مطالعات نشان داده در افراد مبتلا به آسیب نخاعی ناقص با داشتن حداقل سه مجموعه تمرینات تقویت عضلانی که باعث ایجاد قدرت عضلانی خم کننده ها، اکستانسورها و ابدکتورها می شود میتوان در نهایت منجر به عملکرد بهتر راه رفتن شود. مطالعات با استفاده از مدل‌های حیوانی نشان داده شده است که ورزش در درک سیستم عصبی مرکزی و تنظیم عملکرد و تجزیه و تحلیل‌های بیولوژیکی و بیوشیمیایی ابزاری برای بررسی این پاسخ‌ها فراهم می‌کنند. درک فرآیند تکامل ضایعه اولیه و همچنین پاسخ به ورزش می تواند موضوع تحقیق و مطالعه برای مراکز تحقیقاتی و اساتید دانشگاه باشد و به توسعه راهبردهای درمانی مؤثرتر کمک کند.