تحقیقات جدید نشان داده است که رگ‌های خونی که تومورهای تهاجمی مغزی را تغذیه می‌کنند گیرنده‌هایی دارند که می‌تواند به نوع جدیدی از نانوذرات حاوی دارو متصل و ایجاد اختلال در آن ها منجر به مرگ تومورها شوند.
دانشمندان دانشگاه ناتینگهام در بریتانیا و دانشگاه دوک در ایالات متحده کشف کردند که بسیاری از رگ‌های خونی که تومورهای مغزی گلیوما درجه بالا را تغذیه می‌کنند دارای سطوح بالایی از گیرنده‌های لیپوپروتئین با چگالی کم (LDLR) هستند. این یافته‌ها راه را برای استفاده از داروهای در حال توسعه در هر دو مؤسسه، هموار می‌کند که می‌توانند این گیرنده‌ها را مورد هدف قرار داده و توسط تومورها جذب شوند.
گلیوما شایع ترین تومور مغزی است و از سلول های گلیال مغز منشاء می گیرد. از تومورهای آهسته رشد تا تومورهای نفوذی بسیار تهاجمی تقریباً نیمی از گلیوماها به عنوان گلیوماهای درجه بالا (HGG) طبقه بندی می شوند و به دلیل ماهیت بسیار تهاجمی خود، میانگین بقای تنها ۴.۶ ماه بدون درمان و تقریباً ۱۴ ماه با درمان های چندوجهی بهینه امروزی را دارند.
محققان بافت های نواحی درون و بین توموری ۳۶ بزرگسال و ۱۳۳ بیمار کودک را بررسی کردند تا LDLR را به عنوان یک هدف درمانی تایید کنند. سطوح بیان در سه مدل رده سلولی نیز برای تأیید کاربرد آن ها برای آزمایش جذب، حفظ و سمیت سلولی نانوذرات LDLR مورد آزمایش قرار دادند.
رومان رحمان از دانشکده پزشکی دانشگاه ناتینگهام این مطالعه را رهبری کرد و گفت: «درمان تومورهای مغزی با تکنیک‌های موجود می‌تواند بسیار سخت باشد، زیرا بسیاری از داروها یا نانوذراتی که نشان داده‌اند در سلول‌ها کار می‌کنند. در آزمایشات بالینی نمی تواند به سد خونی مغزی که بسیاری از تومورها پشت آن قرار دارند نفوذ کند. بنابراین، بسیار مهم است که به دنبال راه های جدیدی برای درمان آنها باشیم. این یافته‌ها گام مهمی در درک بیولوژی تومورها برداشته است. اکنون نکته کلیدی استفاده از نانوذرات دارو و پیش دارو برای هدف قرار دادن این گیرنده ها و قطع منبع انرژی سلول های سرطانی است.
