بیان پروتئین های نوترکیب یوکاریوتی از سلول های پستانداران

در ادامه مطالب انواع سیستم های بیانی پروتیئن های نوترکیب با سیستم بیانی یوکاریوتی در پستانداران همراه شما هستیم

تولید پروتئین در کمیت و کیفیت مناسب یک نیاز ضروری در هر زمان است و از این نظر یک افزایش تدریجی در استفاده از سلول های پستانداران برای تولید پروتئین وجود دارد. سلول های پستانداران منبع طبیعی بسیاری از پروتئین های درمانی می باشند و به عنوان بهترین سامانه برای تولید پروتئین های نوترکیب با کاربرد بالینی مورد استفاده قرار می گیرند.

مزایا

این سیستم های بیانی قادر به تا زدن مناسب پروتئین نوترکیب، انجام تغییرات پس از ترجمه از جمله گلیکوزیلاسیون، پردازش سیگنال پپتید، ترشح پروتئین و عاری از اندوتوکسین می باشند. همچنین این سیستم را میتوان برای بیان گذرا یا پایدار استفاده کرد.

معایب

با وجود مزایای زیاد این سیستم، اما رده های سلولی پستانداران پایدار تنها بعد از یک دوره زمانی طولانی به دست می آیند و از طرفی بعد از ساخت رده سلولی نیاز است تا سلولها به طور مداوم تحت فشار انتخابی حفظ شوند و حتی ممکن است در کشت طولانی مدت ناپایدار شوند.

آلودگی احتمالی با ویروس های حیوانی سامانه بیانی پستانداران، یک محدودیت دیگر در استفاده آنها برای تولید انبوه است. از طرفی اغلب پرموترهای القایی در این سامانه ها، یک سطح فعالیت پایه مداوم را نشان می دهند. پروتئین های نوترکیب انسانی اغلب در رده های سلولی موشی بیان می شوند لذا پروتئین نوترکیب الگوی گلیکوزیلاسیون موش را دارد.

هرچند این رده های سلولی میتوانند -N گلیکان هایی شبیه به نوع انسانی داشته باشند اما گروه کربوهیدراتی غیر شاخه دار Galα۱–3Gal به پروتئین نوترکیب تولید شده در این رده های سلولی اضافه میشود که این گروه کربوهیدراتی در پروتئین های انسانی یافت نشده است. از طرفی پروتئین های انسانی تولید شده در سلول های موشی ترکیب متفاوتی از اسید سیالیک را نشان میدهند. از دیگر مشکلات سامانه های بیانی پستانداران میتوان به سطح پایین تولید پروتئین نوترکیب، آهستگی رشد و ناپایداری آنها نیز اشاره کرد.

مطالب مرتبط: انواع سیستم های بیانی پروتیئن های نوترکیب – سیستم بیانی پروتئین نوترکیب یوکاریوتی از حشرات