تکنیک های ورزشی حیوانی تمرینات مقاومتی

تمرینات مقاومتی بر انقباض عضلات تمرکز کرده و باعث افزایش قدرت و اندازه ی عضلات می شوند. از ورزش هایی که در آنها از تمرینات قدرتی استفاده می شود می توان بدنسازی، وزنه برداری و پرتاب وزنه را نام برد.

تمرینات مقاومتی در مطالعات ورزشی جوندگان، شامل پروتکل هایی از in situ تا in vivo متفاوت است. در تمرین های مقاومتی in situ، جونده را بیهوش کرده و سپس عصب عضلات اندام هدف را تحریک می کنند تا انقباضاتی را در مدت زمان ها و شدت های الکتریکی مختلف ایجاد کنند. برای تمرینات مقاومتی in vivo، ممکن است از تمرینات ایزومتریک یا پویا استفاده کنند.

مدل های ورزش ایزومتریک در جوندگان، شامل تمرینات مقاومتی برای بررسی الگوی عمل پویای عضلات است. این تمرینات شامل نردبان، اسکوات (squat) و شنا می شود.

در مطلب قبل به تمرینات استقامتی در حیوانات آزمایشگاهی پرداختیم در ادامه مطالب تمرینات ورزشی حیوانات آزمایشگاهی به ورزش های مقاومتی (قدرتی) می رسیم همراه ما باشید.

تمرینات مقاومتی نردبان

بالا رفتن از نردبان یکی از محبوب ترین مدل های تمرینات مقاومتی است. که با قرارگیری موش آزمایشگاهی در پایین نردبان عمودی با بارهای متغیر متصل به دم شروع می شود.

نردبان تقریباً ۱ متر طول و دارای شیبی با زاویه ی ۸۵ درجه است این شیب را تا زاویه ۴۵ درجه نیز می توان کم کرد. در انتهای بالایی نردبان سکویی برای استراحت حیوان در نظر گرفته شده است. یک محفظه درپوش دار که حاوی گلوله های های فلزی کوچک است به عنوان وزنه به طور موقت به پایه دم جوندگان متصل می شود. پس از آن، جونده آماده انجام صعود به بالای نردبان است.

مطالب مرتبط: فیزیولوژی ورزشی و علوم ورزشی – تکنیک های ورزشی حیوانی تمرینات استقامتی

پروتکل برای تعیین حداکثر قدرت جوندگان در آزمایشگاه ها متفاوت است. با این حال، ویژگی های کلی وجود دارد که در همه ی آزمایشگاه ها به طور یکسان انجام می شود. در ابتدا یک هفته قبل از روز آزمایش، چند جلسه عادت به تمرین انجام می شود تا جوندگان با پلتفرم و دستگاه تحمل وزن آشنا شوند. محفظه ای که در طول جلسات عادت به دم جوندگان متصل می شود باید خالی باشد. از آنجا که سکو قابل تنظیم می باشد، برای چندین آزمایش زاویه سکو روی ۴۵ درجه تنظیم می شود سپس آن را روی ۸۵ درجه تنظیم می کنند.

در روز آزمایش، پروتکل ارزیابی قدرت نباید بیشتر از ۹ بار تکرار شود. بین تکرارها می توان وزنه را به تدریج افزایش داد. در مطالعات ورزشی معمولا با وزن اولیه ای که معادل ۵۰٪ از جرم بدن موش مورد مطالعه است تمرین شروع و وزنه به تدریج به ۷۵٪، ۹۰٪ و ۱۰۰٪ وزن موش افزایش داده می شود. نکته مهم هنگام افزایش بار این است که درصدهای ذکر شده صرفا راهنما هستند و بسته به وضعیت سن، جنس، نژاد، بیماری و حتی وضعیت تراریختگی حیوان ممکن است نیاز به اصلاح داشته باشند.

استراحت بین هر نوبت باید حدود ۲ دقیقه باشد. خاتمه تمرین از نظر عملیاتی زمانی تعریف می شود که جوندگان نتوانند صعود را تکمیل کنند. لازم به ذکر است که محدودیت زمانی برای رسیدن به صعود اجباری نیست ولی در صورت تمایل می توان چنین محدودیتی را ایجاد کرد. علاوه بر این، برای جوندگانی که ممکن است در اواسط بالا رفتن مکث کنند، می توان از یک ضربه ملایم روی دم آنها برای تشویق آنها به ادامه صعود استفاده کرد.

تمرینات مقاومتی اسکوات (squat)

در تمرینات مقاومتی اسکوات یک ژاکت به حیوان مورد آزمون می بندند که به یک بازوی چوبی همراه با وزنه های متغیر متصل شده است.

یک شوک الکتریکی مختصر از طریق الکترودهای سطحی به دم حیوان اعمال می شود که منجر به بلند شدن حیوان به سمت بالا می شود. در سایر روش های مبتنی بر اسکوات، موش آزمایشگاهی در یک دستگاه با دسترسی محدود جونده به غذا قرار می گیرد و فشار دادن اهرم فقط در حالت اسکوات کامل منجر به دریافت پاداش غذا می شود.

تمرینات مقاومتی شنا

در تمرینات مقاومتی شنا جوندگان در یک استخر کم عمق همراه با یک وزنه قرار می گیرند. در این مدل، موش آزمایشگاهی در آب غوطه ور می شود و وزنه ها به جلیقه یا انتهای دم حیوان متصل شده و حیوان باید برای مدت زمان مشخصی در آب شنا کند. تمرینات مقاومتی مبتنی بر آب تمایز بین تأثیر تمرینات آبی و روش های سنتی را مشخص می کند.

مراقبت از حیوانات تحت تمرینات مقاومتی

جوندگانی که در پروتکل تمرینات مقاومتی شرکت می کنند باید به دقت تحت نظر باشند. عوارض جانبی احتمالی ممکن شامل ضایعات پوستی، آسیب ناخن و کاهش وزن است. هنگام بستن وزنه به دم جونده باید مراقب بود. بهتر است از جلیغه هایی که برای این منظور است، استفاده شود و در صورت در دسترس نبودن، از نوار چسب ضد حساسیت استفاده شود. دقت کنید که بستن خیلی محکم وزنه به دور دم ممکن است باعث تورم انتهایی دم شود.

به محض شناسایی تورم دم، نوار چسب باید برای برقراری مجدد جریان خون برداشته شود و به دامپزشک اطلاع داده و در صورت نیاز جونده از برنامه تمرین خارج شود.

مطالب مرتبط: انواع تست های رفتاری در موش و رت – اصول اخلاقی کار با حیوانات آزمایشگاهی نظیر موش، رت، خرگوش

پس از صعود، پنجه ها باید از نظر آسیب های ناخن که می تواند باعث خونریزی و لنگی شود، ارزیابی شود. اگر یک جونده روی نردبان متوقف شد باید از سطح جدا شود، باید مراقب بود که جونده را به آرامی به سمت بالا بلند کرد تا از آسیب به ناخن جلوگیری شود. ناخن های آسیب دیده نیاز به مراقبت های دامپزشکی دارند. درمان می تواند شامل برداشتن ناخن شل، تمیز کردن ملایم ناحیه، تجویز یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی سیستمیک، مانند ملوکسیکام یا کارپروفن، و استفاده از یک پماد موضعی باشد.

خطر بالقوه دیگر سقوط حیوان از روی نردبان است، به خصوص به سمت مراحل آخر تمرین هنگام رسیدن به حداکثر ظرفیت قدرت جوندگان، بنابراین، پرسنلی که آزمایش را انجام می دهند باید همیشه در مرحله صعود مراقب جوندگان باشند تا از سقوط احتمالی جلوگیری شود. علاوه بر این، قبل از آزمایش باید وزن اولیه را بدست آورد و جوندگان را قبل از هر رویداد صعود وزن کرد. جوندگان باید وزن بدن خود را حفظ کنند. وزن بدن یک جونده را می توان با وزن بدن ثبت شده قبلی یا وزن بدن یک کنترل همسن در همان آزمایش مقایسه کرد. محققان باید در نظر بگیرند که چگونه هر آسیب یا کاهش وزن بر جوندگان تاثیر می گذارد و تنوع را به آزمایش خود اضافه کنند.

مطالب مرتبط: آسیب شناسی و حرکات اصلاحی ورزشی – انواع تست های رفتاری در موش و رت
خدمات مرتبط: پژوهش و مطالعه بروی حیوانات آزمایشگاهی – پژوهش های فیزیولوژی ورزشی و علوم ورزشی – ایجاد انواع مدل های حیوانی